Elif'in Lupus Hikayesi


Sıla'nın Lupus hikayesini takiben Elif Hanım'ın hikayesini sizlerle paylaşıyoruz. 

Merhaba keşke buraya yazacak hiçbir şeyim olmasaydı ama çoğunuz gibi bir dolu ağrılı anım var benim de. 17 yaş kabusu diyorum ben buna. Bir sürü hayalim, yapmak istediğim çok şey vardı. Lise sondaydım, YGS'ye deli gibi hazırlanmamın sonucunda sınavın ilk 30 dakikasında 40 derece ateşim olduğu için hiçbir şey yapamadan çıkmak zorunda kalmıştım (üniversite hayalleri cumburlop denize). Çevrem tepki vermeye başladı "Neden 80 yaşındaymış gibi davranıyorsun!" diye. Kardeşimin üzerimi giydirdiğini bile hatırlıyorum. 



2014 yılının haziran ayında babaannemi kanserden kaybettik. Ben o üzüntüyle tamamen yataktan kalkamaz oldum. Ateşim çıkıyordu ama psikolojik diyorlardı. Defalarca hastaneye gittim ama doktorlar hep farklı şeyler söyleyip hepsi de farklı ve bana iyi gelmeyen ilaçlar verdiler. Sonrasında babam beni birgün dahiliyeye götürdü. Babam bana söz hakkı vermeden tüm şikayetlerimi saydı: Sürekli kemik ağrısı var. Saçı aşırı dökülüyor. Yemek yemiyor. Damağında yaralar var (aft). Güneşe çıkınca yüzünde ve kollarında döküntüler oldu. Doktor da bunların hepsini not etti, tahlil istedi ve lupustan şüphelendiğini büyük ihtimalle de haklı olduğunu söyledi. Ardından Batman'da araştırma hastanesi olmadığından ANA testlerini yaptırmam için Diyarbakır'a yönlendirdi. "Bir serüven başlıyor Elif." demiştim haksız değilmişim, 15 gün yattım. Romatoloji bölümünde gelen SLE giden Lupus diyor. Idrar testinde protein kaçağı 1960 mg çıktı. Bu nedenle biyopsi oldum, böbreğimden parça aldılar. Sonucunda Class 2 nefrit çıktım. Günde 16×4  Prednol, Plaquenil, kalsiyum ilaçları... Her hafta yeni bir şey çıkıyordu resmen. Sonraları ilaçlara tansiyon ve kolesterol ilaçları da eklendi. Yağ yok, tuz yok, o yasak, şunu yeme uyarıları ard arda geldi.

Tüm bunlardan sonra İstanbul'da soluğu aldım. Cellcept'e basladik, bu defa nefritim steroide dirençliymiş. Çok ağır zamanlar atlattım. Vücudum paramparça oldu. Kortizondan dolayı kilo almadım ama 100 kiloymuşum gibi suratım şişti. Doktoruma ısrarla ilaçları kullanmak istemediģimi söyledim. İyiye gittikçe bıraktırdı. Terapiye başladım.  Çünkü bir şeyi çok net anladım: Ben sıkıntı yaptığımda değerlerim değişiyor ve hemen ağrım başlıyordu. 

Şu an açıktan da olsa üniversite okuyorum (sosyal hizmetler). Bu sene bitecek okulum ve KPSS'ye hazırlanıyorum. Ben sadece ailem için tutundum hayata annem bir daha ağlamasın diye. Herkes tutunacak birilerini ya da birşeyi bulabilir. Herkese sağlıklı huzur dolu günler dilerim.


Yorumlar

  1. 19 Yaşındayım hayatta zevk aldığım hiçbirşey kalmadı sanırım.şimdi diyeceksiniz ki bu yaşta bu buhran ne ? diye.inanın bende bilmiyorum engel olamıyorum kendime. Her neyse sizinle aynı durumda bir arkadaşım var.İlk anlatışında bana "benim bir geleceğim yok." diyerek lafa başladı. O kadar yıkılmıştım ki geleceğimi ona adamaya hazırdım. Alıp onu buradan götüreceğim diye söz verdim kendime tabi o da aynı şekilde benden önce yaşamını yitirmesin diye dualar ettim Rabbime. Aşırı depresif bir döneme girdim. aynı gün babamla kavga edip evi terk ettim ilk anlattığı kişi bendim o zaman. Şimdi sanırım öyle değil değersizleştim mi yoksa zaten mi öyleydim bilemiyorum lakin o kadar değer veriyorum ki parmağına diken batsa benim canım acırdı. Onu mutlu etmek benim ilk sorumluluklarımdandı her gün arar sorardım. Aramızda ufak pürüzler geçtiysede hala yanyanayız hala yanındayım. O benim için bir çıkış kapısı ya da umut ışığı gibi birşeydi. kendi içimde kurduğum hapishaneden gökyüzüne uzanan bir merdiven. Unutmadan benimde bir hastalığım vardı yeni öğrendiğim geçmişte yaşadığım alkol ve uyuşturucu macerasının bir sonucu kalp ritim bozukluğu. git gide berbat bir durum alan durduk yere baygınlıkların yaşadığı berbat bir durum tedaviyi reddediyorum bir duam kabul olsun istiyorum ona bişey olduğunu görmektense ölmeyi tercih ediyorum çünkü o hayatımda yanımda tuttuğum son insan. Son günlerde hastalığımdan dolayı biraz kötüyüm çok ilgilenemiyorum yalnız şununda bilinmesini istiyorum ben güneşle konuşan kıza çok değer veriyorum... Ve burdan bütün okuyan arkadaşlara bir kaç diyeceğim şey var, çok hikaye okudum bazı ablalarımızın sırf bu hastalık nedeniyle terk edildiğini öğrendim insanlar kader ile imtihanı ayırt edemiyorlar. Adam dediğin ömrünü adadığı yol arkadaşını bir saniye olsun bırakmayandır başka söze gerek var mı ?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sevgili arkadasım oncelıkle senı tebrık ederim eger boyleysen onun arkasında dur gercekten bu hastalık yuzunden ınsan neler yasıyor bazen sevgiden bile eksık kalıyorsun düşün bazen ıkı gun once konustugun ınsan buu ogrenınce seninle muhattap bıle olmuyor bulasıcıymıssın gibi bende burdaki o hastalardanım hikayemi okudun insallah ölene kadar onunla olursun

      Sil
  2. mrb elif bnde batmanda yasiyorum ve 22 yasindayim banada lupus teshisi konuldu el ve ayaklarimda deri altinda lekelerim var ic organlarima sicramamis her hasta gibi endiselerim var hamilelikte skinti cikariyor mu

    YanıtlaSil
  3. Mrb elif bnde batmanda kaliyorum 22 yasindayim ve lupus teshisi konuldu el ve ayaklarimda deri altinda sogukta ve streste morluklar olusuyor ic organlarima sicramamis acaba hamilelikte sıkıntı olur mu

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Canım hamile kalabiliyor lupus hastaları ama doktor kontrolünde imkansız diye hiçbir şey yok sadece bizim sınavımız daha zor sağlıcakla kalın..

      Sil
  4. mrb elif bende batmanliyim ve lupus hastasiyim ic organlarima yansimamis sadece elimde ayagimda deri altinda kirmizi lekeler cikiyor bunu kime anlatsam o ne diyor beni en iyi sen anlarsin ve gercekten lupusla yasamak cok zor surekli aklimda psikolojimide fena etkilemis durumda

    YanıtlaSil

Yorum Gönder